We zijn op de filmset geweest waar Tarzans eerste film werd opgenomen.
Honderd tinten groen zo ver je kunt kijken. Waar we in Nederlandse volkstuintjes ploeteren om wat op te laten komen, spruit hier van alles uit de grond.
Hier kan ik me voorstellen dat onze voorouders als jager-verzamelaar leefden en de Zeeuwse klei links liet liggen tot we John Deere ontdekten.
Mijn vooroordelen en de oorsprong van anderen
Dit jaar hebben we veel geleerd over onze eigen cultuur en die van anderen.
Als je vraagt in Nederland ‘ga je mee eten?’ en het wordt beantwoord met ‘nee dank je’,
dan is dat voor beide partijen prima (koude cultuur). Vergelijk dat met culturen waar de zon meer schijnt dan is het gebruikelijk om eerst 3 á 4 keer ‘nee’ te zeggen om dan vervolgens toch mee te gaan (warme cultuur).
Het je continue afvragen of je nou direct of indirect een vraag moet stellen om beleefd en respectvol te zijn, speelt vaak door mijn hoofd. Om eerlijk te zijn is het soms een verademing om met een Hollander te praten en te weten wat je aan elkaar hebt.
Het is uiterst interessant om de verschillen te zien in het dagelijkse werk. Waar het schip op een Zwitsers uurwerk draait maar daarbuiten Afrikaanse tijden benaderd. Het besluipt je dan vanuit voorkeur de andere cultuur te bestempelen als minder en dat is echt iets om te bevechten. Beide culturen hebben krachtige elementen.
In het geval van Kameroen is het een cultuur die na een koloniaal verleden opnieuw probeert te leren lopen. Zoals veel Afrikaanse landen vallen ze vaker en krabbelen dan weer op om zo volwassen te worden. De ongelijkheid is goed voelbaar. Door ons handelsverleden hebben we een voorsprong als natie, maar wel ten koste van andere natiën.
Baggeraars
Menig overgrootvader heeft een hernia overgehouden van het baggeren van sloten, rivieren en havens. Uiteindelijk gingen we platte schepen maken, zodat we de rivieren niet meer zo diep hoefden uit te baggeren. Wat een heerlijk woord eigenlijk ‘lekker baggeren’. Nu kan heel de wereld genieten van ons Hollandse baggeren.
Er is geen haven of kunstmatig eiland waar onze Delta werkers niet lekker aan het baggeren zijn.
Zelfs in Douala krijg ik te horen dat Nederlanders het onderhoud van de haven verzorgen.
Voor me zie ik gelijk de Deltawerken, molens, en tulpen voorbij flitsen en krijg ik een euforisch gevoel.
En dat terwijl ik er zelf niets mee te maken heb, maar wat me wel een trots gevoel bezorgd of ik nou wil of niet.
Verdeeldheid
Tien maanden lang, dag in dag uit, heb ik door ons cabine raam, pontons vol boomstammen zien aanvoeren die opgehesen worden met kettingen door grote schepen. Dag en nacht. Een totaal van 200.000 hectare per jaar aan tropisch hardhout wordt afgevoerd als slaven zonder monden. Gek genoeg staat het op het bankbiljet 1000 CFA afgebeeld en is het een soort trots exportproduct waar je dagelijks aan herinnert wordt als de vrachtwagens door de straten van Douala rijden. Uiteindelijk zijn er een handvol mensen die de winst van deze houthandel zien, en je wordt dan ook geconfronteerd met hele dikke BMW’s tussen de honderden geel geverfde Toyota Corrolla taxi’s met hun heupwiegende banden. Geëxporteerd naar Afrika omdat het de milieu eisen niet kon goed dunken in het land van herkomst.
Aftellen
Over twee weken zitten we op zee. Via Senegal, voor een tussenstop, varen we naar Gran Canaria voor schip onderhoud.
Dan zullen we naar Nederland komen van 27 Juni tot 2 Augustus, Gertjan zal 6 Juli al weer weg gaan om voor te bereiden in Guinea. Guinea leidt nog onder de gevolgen van de Ebola uitbraak in 2014. We zien er naar uit om in dit land te dienen en medici te ondersteunen en trainen.
Het grote witte schip staat voor velen symbool voor hoop en mogelijkheden voor de toekomst en problemen overwinnen met liefde ook al zijn mensen opgegroeid in een omgeving van corruptie, conflict en ongelijke kansen.
We zijn erg blij hier te mogen leven en van dichtbij de impact te zien.
Hoop voor de hopelozen en moed om verder te gaan met het leven.
Laat een Bericht achter