Mount Kameroen

Op een uitzonderlijk heldere dag kun je de Mount Cameroon zien vanaf het schip.

Het is een oude vulkaan van 4000m. Iedere keer als ik de berg zag, voelde ik mijn stijgijzers rammelen.

Aan boord mis ik de fysieke uitdaging wel eens die ik zo gewoon was bij de krijgsmacht.

Het Security team aan boord bestaat voor een deel uit Nepalese oud militairen ‘Gurkha’s’ die na hun respectievelijke 20 jaar dienst periode met pensioen gaan. Om hun kinderen een goede studie te kunnen geven, werken ze door in bijvoorbeeld Maritieme security.

En zo is er een team gevormd dat nu al jaren trouw bij Mercy Ships werkt. Ook al zijn dit mannen van 45/55 jaar, ze gaan nog graag een uitdaging aan. Zo werd ik meegelokt om de Mount Cameroon te beklimmen in 1 dag waar Jan Modaal er 3 dagen over doet.

Een week voor vertrek werd de knoop doorgehakt dus trainen zat er niet bij en het moest dus toch op karakter.

Ik besloot toch nog maar 1 avond met een tas vol met flessen te gaan lopen en alle trappen van het schip telden als een berg etappe.

Bij de dageraad drinken we Chai thee voor een soepel hartritme en gaan we van start.

We lopen door de jungle. Niet ver hiervandaan is de Tarzan film opgenomen. Het is heerlijk fris. Ik hoor vogels en het kabbelen van waterbeekjes, we lopen over grote bladeren en het is niet moeilijk om je in te beelden dat hier zo iemand voorbij komt geslingerd.

Bij de eerste stop op 1300m komen we er achter dat onze gidsen niet bestand zijn tegen ons berg-geiten-tempo en we besluiten ze bij de eerste berghut achter te laten om ze op de terugweg op te pikken. Op 1800m lopen we de jungle uit en komt er een platgebrand grasland.

De hoogte begint me parten te spelen bij 3000m en merk ik dat deze kaaskop van de laaglanden heel zijn leven op zeeniveau heeft geleefd.

Om de 200, 100, 50 en uiteindelijk om de 10 meter moet ik stoppen om bij te komen. Mijn hart klopt als een razende om voldoende zuurstof rond gepompt te krijgen. Rond de 3500m moest ik toegeven en verstandig zijn, ik ging te top niet halen.

Drie Gurkha’s gingen door en het zou ze nog drie uur kosten om te top van 4095m te pakken.

Afdalen kost dan minder energie dan klimmen maar een afdaling zonder snowboard is toch eigenlijk maar zo zo.

Los gesteente veroorzaakte glijden en vallen. De enige manier om dat tegen te gaan was door met korte stapjes naar beneden te joggen à-la dansen. Na 500 m dalen kreeg ik mijn energie weer terug en nam de tijd om eens goed om me heen te kijken. Ik zag roepen die een meerdaagse tocht maakten. Ze werden gevolgd door porters, lokalen die hun zware tassen droegen. Grappig genoeg droegen ze de mooie Berghaus van ‘Tony de bergsporter die zich helemaal leeg koopt in De Bever outdoor shop’ op hun hoofd!

Ik vroeg waarom ze dat deden “omdat dat veel lekkerder loopt” vertelden ze. Haha, al die ergonomisch voorgevormde rugzakken werden mooi op zijn Afrikaans op het hoofd naar boven gesjouwd.

Wel hadden ze plezier en zongen en danste ze weer naar beneden nadat een pakketje was afgeleverd.

Een aantal wilden met mij op de foto nadat ik ze gesproken had. “Waarom dan” vroeg ik. Want wat heb je aan een foto met een vreemde. Eenmaal beneden kwam ik er achter toen ik ze nog eens tegenkwam en ze me onderling Jezus noemden. Ze wilden met Jezus op de foto, op de berg. Ook als de Gurkha’s op de terugweg vroegen of ik al voorbij was geweest maakten ze allen maar een gebaar van een “baard” en dan werden ze doorverwezen. Jezus was al beneden.

Aan de voet van de berg is een gevangenis. Wel een bijzonder type aangezien de “boeven” overdag vrij rond liepen om allerlei taken uit te voeren op of rond de berg. Aan het eind van de dag keerden ze weer terug. Met iedereen maakte ik wel een praatje en vroeg ik wat ze van plan waren als ze weer vrij kwamen, maar meer dan een glimlach en een lucht van palmwijn kwam er niet uit. Wel vond eentje mijn horloge mooi en die wilde hij wel, met wat grappen over het feit dat hij dan elke dag herinnerd werd dat hij nog heel lang moest brommen liep ook hij lachend door.

Een rood autootje kwam flink gassend de berg opgereden, volgeladen mat lange grashalmen en zakken vol bananenschillen.

De jongen vertelde dat hij koeien heeft en die wilde ik zien natuurlijk. Warempel dat lijken wel Hollandse! En jawel het waren koeien uit een Nederlands project om veehouderij te stimuleren. De jongen worstelde om te groeien met zijn bedrijfje. De ondersteuning was door het conflict in dit gebied al vertrokken voor het project goed en wel van de grond was. Zijn vrienden zeiden dat hij de dieren weg moest doen maar hij hield veel van zijn beesten en wilde groeien. De koeien kregen bergwater en vers gras te eten en hij haalde bij een paar adressen resten op van andere producten zoals de bananenbladeren. Ik ben nieuwsgierig hoe de melk van deze koeien zal smaken.

Hij wilde de gevangenen ook gaan leren koeien melken en te verzorgen en zo zijn bedrijf te zien groeien.

Het is bijzonder om te zien hoe jonge mensen vechten om een bestaan op te bouwen te midden van een conflict waar ook hij al een aantal vrienden bij verloren was, zo vol energie en hoop.

360graden foto’s

Halverwege

3280M

Voet van de berg

Terug naar de Website