Vijf aan boord!

Daar zijn we dan, aangekomen bij de Africa Mercy.
Na 26 uur vliegen -voor het gevoel een rondje rond de wereld- zijn we op Las Palmas.
Opgevangen door een stoet Land Rovers met het Mercy Ships logo wordt duidelijk dat we er echt zijn.
Op de werf rijden we tussen grote stukken metaal en arbeiders in overalls, vertroetelend voor de grote Russische schepen die door de hoeveelheid roest al hun eigen verhaal vertellen.

Familie jetlag
Ik zag het voor me, wij als gezin even buiten, voor het schip. Even stil staan bij de reis van afgelopen jaren hier naar toe.
Maar nee, hup de ladder op met onze spullen. En na wat formulieren de hut in.
Hier is Familie Jetlag!
Kijk ze staan, een beetje “appelig” om zich heen te kijken.
De tassen laten we neerploffen, het skateboard in een hoek. En dan is er tijd om te zitten, en te praten over het onwerkelijke gevoel.
Ons nieuwe thuis.

Eerste dag aan boord
Na een nacht die de boeken in kan, worden we wakker door het omroep systeem aan boord.
“Nog 10 minuten voor de eerste veiligheid briefing” en daarna een rondleiding over het schip.
’s middags heeft Gertjan een overdracht op zijn werkplek en een rondleiding door de machinekamers
onderin het schip.
De eerste dag is dus zoals een emmer water over je hoofd, het meeste water valt naast je maar je voelt je kletsnat.

Even een week terug…
s’ Morgens vroeg in Texas, een rondje joggen voordat ik weer een dag in de klas zit.
Het heeft flink geregend en gestormd. De terracotta kleurige grond op de bosspaden is op plekken nog zacht.
Ineens lig ik plat op de grond. Het is in no-time gebeurt en mezelf opvangen zit er niet bij.
Kermend van de pijn lig ik me af te vragen of ik wat gebroken heb. Mijn linker knie is met volle vaart op een eenzame steen geklapt.
Flink diep inademend kom ik tot bedaren en kijk om me heen. Tjonge-jonge die steen lag daar echt eenzaam op mij te wachten.
Met de adrenaline van de klap strompel ik terug. Het resultaat is een flinke zwelling en een paar dagen een grappig loopje.
Toch lijkt mijn knie wonderbaarlijk snel te herstellen.

Piratenbeen
Vandaag op het schip loop ik weer aardig normaal, op traplopen na. Rennen heb ik nog niet geprobeerd.
En ineens na de maaltijd in de eetzaal; “pang”! Zo voelt het in mijn spier boven mijn knie.
Vervolgens kan ik bijna niet lopen en ben ik bang dat er iets gescheurd is. Zal ik dan toch nog piraat worden?
Ik ben alvast begonnen om een tafelpoot op maat te zagen.
(wordt vervolgt….)

Komende week
Hopelijk herstelt het dusdanig dat ik wel kan beginnen met werken. Het zou gek zijn om niet naar mijn werk te kunnen
terwijl ik eigenlijk al op m’n werkplek ben.

Terug naar de Website

Also published on Medium.