Buiten de schoolweek en werkdagen aan boord om, gaan we zo vaak als het kan de natuur in. Het speelpark is dichtbij en makkelijk toegankelijk. Met zijn reuze schommels, zo’n 20 (stenen) glijbanen, klimtoestellen en uitstekende klimbomen, is het een fijne plek.
Twee, drie keer in de week is er voetbal op een veld in de stad voor de kinderen die dat willen.. wel bloedheet dus veel ijsblokjes in je waterfles.
De meisjes en ik gaan iedere week een keer met een taxi naar het Frans Cultureel centrum voor muziekles. We leren liedjes en maken samen muziek op en met allerlei muziekinstrumenten. Het is allemaal in het Frans! We doen dit samen met een groep van ongeveer 10 andere kinderen uit Guinee en andere Franssprekende landen.
Verder wordt er gevist door de mannen.
Waar water is, vermaken we ons.
Soms kamperen we in onze tent. Om 6 uur ’s ochtends nemen we de ferry, een dag later nemen we een bootje terug naar het vaste land.
We genieten van de wind door ons haar, vers gezette koffie en eten marshmallows als avondeten als blijkt dat we ons eten vergeten zijn en er niets te vinden is in de nabije omgeving. We slenteren over stoffige weggetjes op zoek naar een plekje voor onszelf, waar we ons niet bekeken voelen.
We hebben twee keer met het gezin door Guinee gereisd en hebben toen veel van het land gezien.
De paden op, de lanen in, vooruit met flinke pas.
Met stralend oog en blijde zin.
En goed gevulde tas.
De zonne lacht ons vrolijk toe,
ons groet der vooglenzang.
En wij worden vast niet moe.
Al wand’len w’uren lang.
Tra-ta-ta-ta bom, bom, tra-ta-ta-ta bom, bom.
Al wand’len w’uren lang.
Also published on Medium.