De eerste patiënten zijn geopereerd vandaag
Patiënten ontwaken en zien dat hun gebogen benen recht gemaakt zijn. En zij met misvormingen in hun gezicht, zien er al een stuk ‘normaler’ uit dan toen deze dag begon.
Levens zijn voorgoed veranderd!
Bellen blazen kan altijd
We leggen voorzichtig contact met patiënten. In het engels of mijn allerbeste Frans. Van sommigen worden we stil, geschokt door wat we zien. Dat je nog zo kan lachen, of, hoe kan het dat je nog leeft? Een baby met gespleten gehemelte van amper 2 kilo. En stel je een jonge knul voor die zich op de kuiten voortbeweegt met behulp van stokken, zijn onderbenen steken in een L-vorm naar voren. Onze kinderen kijken mee met een mengeling van nieuwsgierigheid en verbazing.
Waar onze kinderen graag op de grond in het zand wroeten of in de regen rondrennen, zitten of liggen de patiënten de hele dag op de houten bankjes of keutelen een beetje heen en weer. Van baby’s tot mensen van wie de leeftijd niet te schatten is, wachten op wat komen gaat. Ik zou willen dat we wat foto’s konden delen maar dat is niet toegestaan.
We blazen bellen, spelen een spelletje of kleuren. Creatief binnen de mogelijkheden die we hebben. Hoe kun je kleuren, zittend op een houten bankje mét 1 of twee gipsbenen en zonder tafel?
Overal mensen
Mijn Afrika ervaring is heel anders dan verwacht. Natuurlijk wist ik dat we in een miljoenen stad terecht zouden komen. Maar het beeld van kleine dorpjes en savannes was op de achtergrond ‘het Afrika’ beeld wat domineerde.
Uit het raampje van de auto turend, zie ik overal mensen. Lopen, met zijn drie, vier of vijven op een motor, auto’s, busjes, een enkele fiets en op de valreep 2 skeelerende tieners langs de snelweg.
De wegen zijn een mengeling van asfalt en aangestampte aarde. Na een halve dag regen zijn er modderige plassen.
Oordoppen aangeraden
De Afrikaanse kerk ervaring was er me ook één. Ik stelde me akoestisch zingen voor. Ritmisch klappen en wat heupwiegende vrouwen gehuld in prachtig kleurrijke kleding.
De realiteit was torenhoge luidsprekers, een heleboel herrie, harde (+586 decibel) muziek en hard geschreeuw. Bevestigd door de kerkgangers met geklap, gejoel en gejuich.
De 20 kinderen in het zondagsschoolklasje zongen zo’n 15 minuten waarna ze vervolgens 2 uren luisterenden naar de juf. Die vertelde het ene verhaal na het andere waarop de kinderen vervolgens instemmend klapten in een bepaald ritme of een yel riepen.
‘What is wrong with their ears?’
Met hun oren? Ja, met hun oren? Terwijl ik de rijen langskijk voelt de juf nog eens aan Espe’s oren. Wat bedoelt ze, ja hun oorlellen zien er wel wat platter uit, denk ik. ‘Do you mean the form’ probeer ik. ‘Noooo, why don’t they have earrings?’ Nu ze het zegt ja, alle meisjes hebben oorbellen. ‘I see, is that your tradition?’ ‘Yes’ beaamt ze ’to distinguis a boy from a girl’ verduidelijkt ze. Aha knik ik.
Daarop begon zij en de kinderen aan Rane’s armen te voelen, haar jurk, hals, haar. Ze dook steeds verder in elkaar. En Espe’s krullen moesten het ontgelden. Even er aan trekken ‘Is it real?’ Yes yes’, zeg ik terwijl er steeds meer kinderen aan komen trekken en voelen ‘it is real.’ En stop er maar beter mee want ze krabt nogal eens van haar af denk ik terwijl ik vriendelijk glimlach. Wat zijn we toch bijzonder voor ze. In mijn ogen zijn juist zij bijzonder, door het leven wat ze leiden. De plaats waar ze geboren zijn en de kansen die ze daardoor ontberen. Vrolijk ogende kinderen, levenslustig terwijl de wereld aan hun voeten ligt. En dan zo beperkt in kansen.
Gezin goed geluk
Staan ze dan, de hollandse poot aardappelen aan het ontkiemen.
Dankbaar dat we deel zijn van deze Mercy-missie.
Also published on Medium.
Wat een prachtig verhaal weer… Bijzondere ervaringen voor jullie