Als Zeeuw gefascineerd door water en golven, prachtig en angstaanjagend onbekend blauw, kreeg ik in Cameroon de kans om te leren golf-surfen. Nate, Caleb en Jonas, drie vrijwilligers aan boord leerden het me op een paar vrije zaterdagen. Samen gingen we de uitdaging aan om een houten board te maken in de timmerwerkplaats aan boord. Zo konden we elkaar in de avonduren, vaak vermoeid van de dag, leren kennen door schurende vragen te stellen.
Uit welk hout ben je gemaakt? Welke vorm wil je aan nemen? Zullen we drijven of zinken als we zo door gaan?
“Het hout moest uitgehold worden om balast kwijt te raken”
Als het eten van morgen vraag nummer één is, voelt het absurd om hier te filosoferen over het leven. Als een onrechtmatig recht voor de bevoorrechten van de aarde. Ver vooruit denken en plannen zet ons op de stoel van oordeler over degene die dat niet doen, niet willen, niet kunnen.
De historische kloof van donker en licht is pijnlijk voelbaar in het alledaagse. Ongelijkheid als hard-hout. Schuren verandert ogenschijnlijk niks.
“You cannot stop the waves, you can learn how to surf”
Dit jaar heeft me lichter gemaakt en ik heb meer vorm gekregen. Zachter in oordeel en eerlijker in gesprek. Veel golven hebben me gedesoriënteerd boven water laten komen, happend naar lucht. Maar ook heb ik gesurft van blijdschap op de golf van recht en herstel in mensenlevens.
“Luctor et emergo”
Also published on Medium.
Laat een Bericht achter