Opa komt langs
Wat is er mooier dan je levensverhaal delen met mensen thuis. Toch is dat via foto’s en papier niet helemaal goed te doen. Afrika moet je ruiken, voelen, in je opnemen, zien met eigen ogen zodat je een goed beeld kunt vormen. Aan boord zijn er hutten om gasten te ontvangen en wij hadden bezoek van opa.
Het was fijn om familie bij ons te hebben.
Eenmaal aan boord voel je hoe het is om in een ziekenhuis te wonen, in de voortdurende aanwezigheid van mensen te zijn, op het dek te zitten met het altoos klinkende geronk van de motoren op de achtergrond, hoe je je ontbijtje haalt, hoe de warmte als een dikke deken op je valt als je naar buiten loopt. Dan zie je van ’s morgens tot ’s avonds patiënten op de kade zitten, vissersbootjes langsvaren, vissen opspringen uit het water, en proef je hoe chaotisch het op straat is terwijl je door toeterend verkeer en veel mensen door laveert om pinda’s te gaan kopen op de markt.
We lieten in deze twee weken ons ongewone, gewone leven zien en gingen er natuurlijk ook op uit.
Buiten eten tussen de middag
Een dag naar een nabijgelegen eiland. Eerst 45 min varen en daarna spelen; klimmen op de stenen en zwemmen in de golven bij opkomend tij.
Een weekend weggeweest, overnacht in een klooster.
Een broodje kopen onderweg.
Wandelen in het ‘niets’
Wandeling naar een meer.
Stilte.. geen mensen.. wij alleen.
Zwemmen in een stroomversnelling en steeds heldhaftiger worden.
Laatste-beetje-water-val
