Sommige dingen wennen
Wegversperringen, rellen, onrust..
Dagelijks loop ik naar het informatie bord om iets over dit soort dingen op te schrijven. Ik ontvang doorlopend sms waarschuwingen en telefoontjes. Ik lees het lokale nieuws over demonstratie, protestmarsen en neergeschoten burgers. Snel genoeg accepteer je dat het zo is en vermijd de plekken waar het onrustig is. Veel dieper lijkt het ons niet te raken. Zo lijkt het ook op straat. De zorg voor het leven van alle dag vraagt al genoeg van de meeste mensen lijkt het wel.
Zolang het onszelf niet raakt is het lastig om je een goede voorstelling te kunnen maken bij de uitdagingen waar de lokale bevolking voor staat. Ik zie hoe ze leven en hoor de uitdagingen maar mijn beginpunt is zo anders dat het lastig blijft om echt te begrijpen hoe het is om in Guinee op te groeien.
Een dagwerker aan boord wilde een fiets kopen om zo transportkosten uit te sparen. Een prachtplan, zeker volgens mijn maatstaven; fietsen en geld uitsparen.. Hollandser wordt het niet.
De fiets koste wel 800.000 Guineese Frank. Omgerekend €80,-. Dat betekent sparen. Zeg gerust 2 maanden sparen, terwijl een snelle investering meer rendement op zou leveren. Maar dan zou hij wel geld moeten kunnen lenen. En dat is in zijn geval helaas geen optie. Geen geldschieter die het hem wil lenen en aangezien familieleden zakjes water of kolen op de markt verkopen of werkloos afhankelijk zijn van het inkomen van een werkende broer of zus, is er in die vijver niet te vissen.
Dan toch maar kiezen voor sparen?
Als zijn familieleden weten dat hij de kans heeft om te sparen, dan betekend het dat hij nu ‘goed’ geld verdient en zou van hem verwacht worden dat hij meer zou delen met de familie.
In deze cultuur is het nu eenmaal meer ‘wij’ dan jij.
Of dan geen fiets kopen en het geld uitgeven aan openbaar vervoer waardoor hij naar eer en geweten kan zeggen ‘wat ik heb, deel ik met jullie?’
Dit kleine voorbeeld laat zien hoe mensen klem kunnen zitten om door te groeien of los te komen.
Keuzes die voor mij zo helder zijn en ‘logisch’ zijn door deze beperkingen ineens niet zo logisch meer en vergt vaak een andere route.
Oordeel niet
Een echte hit in ons huis is dit liedje: “Oordeel niet, oordeel niet. Heb gerust een mening over dingen die je ziet maar oordeel niet.’ Rane en Espe zingen dit heel vaak. Vooral Espe, en dan halve zinnen omdat de rest iets te ingewikkeld is.
Het liedje komt nu vaak in me naar boven als ik door kapotte straten rijd of langs stranden vol met afval. Eerst zag ik half afgebouwde huizen als een gebrek aan planning, nu zie ik dat het een investering is. Iedere keer als er geld gespaard is, wordt er een deel bij gebouwd. Investeert iemand niet in het huis dan gaat het wel op aan allerlei noodgevallen binnen de familie.
Also published on Medium.